Το παρατημένο Mirafiori.

Απόγευμα καλοκαιριού 2016 και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο στα Λουτρά Κύθνου μετά την παραλία. Το ολοκαίνουριο νοικιάρικο C3 ρολάρει χαλαρά, άλλωστε με τόσο αναίσθητο τιμόνι και ψηλή θέση οδήγησης δε σε εμπνέει για κάτι παραπάνω. 
Χαζέυοντας αμέριμνα το ξερό τοπίο στα βουνά του νησιού το βλέμμα πέφτει επάνω του και παγώνω. Είναι όντως αυτό? Αλάρμ, χειρόφρενο και κατεβαίνω αμέσως να τσεκάρω, η συνοδηγός με κοιτάει με απορία νομίζοντας οτι έχω τρελαθεί.

Και ναι ήταν αυτό. Το Fiat Mirafiori του θείου. Ο θείος μηχανικός αυτοκινήτων στο επάγγελμα με δύο μεγάλες αγάπες στη ζωή του, το ψάρεμα και τα αυτοκίνητα. Για πολλά χρόνια αγωνιζόμενος με Alfa Romeo και Fiat είχα ακούσει άπειρες ιστορίες για αυτόν πιτσιρικάς αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω.

Κοιτώντας το αυτοκίνητο εκστασιασμένος το μυαλό πήγε σχεδόν 20 χρόνια πίσω σε ένα επαρχιακό δρόμο της Β.Εύβοιας, ο θείος στο τιμόνι και εγώ στο συνοδηγό ανυποψίαστος. Τέρμα το γκάζι και νιώθω αυτή την πρωτόγνωρη αίσθηση επιτάχυνσης στο στομάχι μου, ο ήχος από τα ορθάνοιχτα διπλά καρμπυρατέρ να λυσσάνε και το αυτοκίνητο γεμίζει ασταμάτητα μέχρι τα 200. Στη συνέχεια σε στενό γλιστερό δρόμο πετάει γλυκά από κορυφή σε κορυφή με ίσιο τιμόνι κάνοντας και μπούκες σε μερικές στροφές. Νιώθω σα να έχω πάρει ναρκωτικά από τον ενθουσιασμό, ο θείος αντίθετα δίπλα μου γελάει χαλαρός. Αυτό ηταν, το μικρόβιο μπήκε μέσα μου.!

Την ακούω να μου φωνάζει, να ρωτάει αν είμαι καλά και επιστρέφω στην πραγματικότητα. Το κοιτάω ελαφρώς συγκινημένος γυρίζοντας προς το αμάξι για να φύγω. Το Mirafiori παροπλισμένο σαπίζει κάτω από τον ήλιο οι αναμνήσεις όμως θα μείνουν για πάντα. Τέτοιες μικρές οδηγικές εμπειρίες μας σημαδεύουν και μας διαμορφώνουν και σαν χαρακτήρες μερικές φορές.